Krajowa Sieć Onkologiczna (weszła w życie 1 kwietnia 2025) to jedna z najważniejszych inicjatyw Narodowej Strategii Onkologicznej (NSO). Jej celem jest poprawa jakości i efektywności opieki onkologicznej w Polsce. NSO, jako rządowy program przyjęty na lata 2020–2030, zakłada kompleksową reformę systemu leczenia nowotworów, a jednym z jej filarów jest utworzenie sieci szpitali.
Struktura sieci opiera się na trzystopniowym podziale szpitali na Specjalistyczne Ośrodki Leczenia Onkologicznego (SOLO), co umożliwia dostosowanie poziomu opieki do zaawansowania choroby i potrzeb pacjenta:
- SOLO I – ośrodki regionalne, które prowadzą podstawową diagnostykę i leczenie nowotworów,
- SOLO II – ośrodki o wyższym stopniu referencyjności, oferujące bardziej zaawansowane metody leczenia,
- SOLO III – wyspecjalizowane szpitale, instytuty onkologiczne i kliniki akademickie, które zapewniają najwyższy poziom leczenia, w tym dostęp do większości nowoczesnych terapii i badań klinicznych.
W strukturze, oprócz SOLO, przewidziano także Ośrodki Kooperacyjne, które wspierają proces diagnostyki poprzez współpracę z placówkami specjalistycznymi.
Pomoc w zakresie organizacji oraz wsparcie w zakresie szkoleń dla placówek w sieci pełni Krajowy Ośrodek Monitorujący oraz powołane dla każdego z regionów Wojewódzkie Ośrodki Monitorujące.
Krajowa Sieć Onkologiczna obejmuje pełen zakres świadczeń onkologicznych – od profilaktyki, poprzez diagnostykę, leczenie, rehabilitację, aż po opiekę paliatywną. System wprowadza jednolite standardy postępowania w całym kraju i dąży do tego, aby pacjent zawsze, wtedy, gdy jest to możliwe – był leczony jak najbliżej miejsca zamieszkania i w podobnej jakości.
KSO - najważniejsze korzyści dla pacjenta
- Koordynatorzy pacjenta onkologicznego – od chwili zgłoszenia się pacjenta z rozpoznaniem onkologicznym do ośrodka onkologicznego koordynator prowadzi go „za rękę” przez cały proces diagnostyki i leczenia, umawia terminy badań, konsultacji i konsylium. Jest bezpośrednim łącznikiem pacjenta z ośrodkiem onkologicznym, odciąża go w sprawach organizacyjnych, wyjaśnia decyzje konsylium, tłumaczy procedury i rozwiewa wątpliwości pacjenta, koordynuje działania z innymi oddziałami i szpitalami w ramach kompleksowej opieki. Każdy pacjent onkologiczny ma swojego koordynatora.
- Wielodyscyplinarne Zespoły Terapeutyczne – plan leczenia pacjenta onkologicznego ustalany jest przez lekarzy specjalistów tworzących wielodyscyplinarny zespół terapeutyczny (konsylium), w oparciu o najnowszą aktualnie dostępną wiedzę medyczną.
- Ujednolicenie standardów diagnostyki i leczenia – każdy pacjent, niezależnie od miejsca zamieszkania, otrzyma opiekę onkologiczną opartą na jednakowych standardach diagnostyczno-terapeutycznych.
- e-DiLO – elektroniczna Karta Diagnostyki i Leczenia Onkologicznego (DiLO) - cała ścieżka leczenia pacjenta będzie gromadzona w wersji elektronicznej w aplikacji centralnej. Gdziekolwiek pacjent trafi, lekarz, także na poziomie POZ, będzie miał wgląd w jego historię choroby. Termin wdrożenia e-DiLO został zaplanowany na 2027 rok. Do tego czasu obowiązuje dotychczas stosowana papierowa karta DiLO.
- Karta DiLO (papierowa) - jest dokumentem uprawniającym pacjenta z podejrzeniem nowotworu do korzystania z diagnostyki i leczenia w szpitalu znajdującym się w KSO. Kartę DiLO może wystawić lekarz podstawowej opieki zdrowotnej (POZ), lekarz specjalista z ambulatoryjnej opieki specjalistycznej (AOS) i badań profilaktycznych (PRO), a także lekarz w szpitalu.
- Współpraca ośrodków leczących pacjenta onkologicznego w celu realizacji planu leczenia, ustalonego przez konsylium.
- Raportowanie wyników leczenia – każdy szpital zakwalifikowany do KSO jest zobowiązany do sprawozdawania wyników leczenia w celu monitorowania i poprawy jakości leczenia pacjenta onkologicznego. Ośrodki, które nie będą spełniały określonych standardów jakości leczenia, będą musiały poprawić swoje wyniki, a jeżeli to się nie uda - zostaną usunięte z KSO.
- Ocena satysfakcji pacjenta - Ustawa o KSO zobowiązuje szpitale, zakwalifikowane do KSO, do prowadzenia systematycznej oceny satysfakcji pacjenta, co umożliwi wprowadzenie, w razie potrzeby, koniecznych poprawek do systemu.